Column: Verwerken, doe ik het wel goed?

Column voor www.monuta.nl

Er komt een vrouw bij mij in de praktijk. Ze sprankelt en ze is duidelijk zwanger van haar 2e kind. Ik denk dus dat ze voor zwangerschaps-haptonomie komt.

Helaas is dit niet helemaal waar, want ze vertelt me korte tijd later dat haar moeder 3 weken geleden plotseling is overleden in het buitenland. Totaal onverwacht een plotseling einde. En dan nog in het buitenland ook…. met al het gedoe van ver weg, niet weten wat er is gebeurd en het terughalen van moeder naar Nederland. Iedereen begrijpt dat dit een pijnlijk verhaal is en dat er veel verdriet is. De vrouw komt bij mij om te vragen of ze wel verdrietig mag zijn om haar moeder met de baby in haar buik. Ze weet niet waar ze goed aan doet in het proces van verdriet om haar moeder en de blijheid rondom haar zwangerschap. De vrouw vraagt dan ook of ze het wel goed doet. Alle gevoelens van het zwanger zijn, de boosheid, verdriet, angst voor de eigen dood en andere vraagtekens spelen door elkaar heen voor haar in deze situatie. En dat is helemaal te begrijpen.

Helaas bestaat er geen stappenplan die je kunt volgen na een overlijden. Toen mijn eigen vader overleed had ik daar ook zo een behoefte aan en ik baalde dat die nergens te verkrijgen was. Ik kon de vraag van de vrouw dus goed begrijpen.

In eerste instantie heb ik de vrouw veel laten vertellen. Bij het vertellen van haar verhaal kwamen haar tranen en haar verdriet naar voren. Verdriet beleven en voelen is al een hele stap bij een overlijden, want soms is een verdriet te groot om het te kunnen voelen. En emoties laten zich niet zo goed sturen; die komen en gaan in hoeveelheden die precies op maat zijn voor diegene die ze ervaart. Groter dan groot kun je ze niet voelen, dan duren ze gewoon langer. Beleven en herbeleven. Niet onderdrukken, niet forceren, maar voelen wat je beleeft in het verdriet. Stukjes bij beetjes…. dat zijn sleutelwoorden bij het verwerken.

Eén van de volgende afspraken wilde de vrouw ook aandacht voor het kindje in haar buik hebben. Door alle praktische handelingen die er rondom de begrafenis moesten worden gebeuren, was er weinig tijd geweest voor de vrouw om bezig te zijn met het voelen van haar baby. Lekker liggend op de behandeltafel en met aandacht voor haar buik en kindje liet het kindje al snel weten dat hij er was. Toen ik mijn hand op haar buik legde begon hij meteen te bewegen, te zwemmen en te schoppen. Voor de vrouw was dit zo een mooi moment; de aandacht, de rust en het contact met haar baby en ze begon er van te stralen. Haar buik en lichaam ontspanden zich en ze kon heerlijk genieten van het bewegen van haar ongeboren baby. Tegelijkertijd rees bij haar meteen de vraag of ze hier wel van mocht genieten. Ik zei dat dat geen vraag was, maar een situatie die gewoon gebeurde. Ze genoot! Het feit dat het mocht gaf haar een heel fijn gevoel en ook de ruimte om te genieten van haar zwangerschap in zo een moeilijke periode. Verdriet en blijheid kunnen en mogen dus naast elkaar bestaan. En er is geen goed of fout in het verwerken van verlies.

Wil je meer weten over omgaan met verlies? Lees dan verder op de website van Monutawaar deze column geplaatst was.