Column:

Column: Het bericht

Column voor www.monuta.nl
Om 3 uur ‘s nachts gaat de telefoon. Mijn partner neemt vanuit zijn slaap de telefoon aan.
Ik hoor gepraat en hij geeft de telefoon aan mij. Ik verwacht dat mijn vader van 52 weer eens in het ziekenhuis is opgenomen en neem vrolijk de telefoon aan…. nog steeds nietsvermoedend. Gek dat me geen lichtje gaat branden, ondanks de zorgelijke uitdrukking van mijn partner. Mijn moeder zegt dat mijn vader dood is en ik begin te schreeuwen. Zonder iets te zeggen hang ik op en schreeuw door. Twee uur lang zit ik op bed en huil en schreeuw onbedaarlijk. Ik had mijn vaders dood op heel veel momenten verwacht, maar niet deze week, waarin we met ballonnen in de tuin hebben gezeten om te vieren dat het zo goed ging. Mijn partner blijft stil en hij zit naast me. Na die twee uur gekte van verdriet en boosheid word ik stil. Ik weet niet wat me stil krijgt, maar het huilen en schreeuwen houden op en ik word stil.

We rijden heel vroeg in de ochtend naar mijn ouderlijk huis. Het is al licht, maar de snelweg is nog onwaarschijnlijk leeg. Het valt me op dat er langs de weg allemaal dode dieren liggen, die blijkbaar nog niet zijn opgehaald door ophaaldiensten. Het is me nooit eerder opgevallen, maar nu wel.

Ik ben bang om naar huis te gaan. Wat ga ik daar zien? Is mijn vader al opgehaald door begrafenisondernemers of is hij thuis? Ga ik een lijkwagen voor het huis zien? Hoe moet ik mijn moeder in de ogen kijken? We rijden samen zwijgend over de weg.

Ik zie direct dat er geen lijkwagen voor de deur staat. Gelukkig! Als ik binnen kom loopt mijn moeder boven te zingen dat Ajax de wereldcup heeft gewonnen. Die is dus ook flink de weg kwijt. Ze kijkt onwaarschijnlijk vrolijk en ik kan dat totaal niet plaatsen. Nu, jaren later, kan ik haar gedrag verklaren als een shock… Haar gevoelens waren even uitgezet en die van mij ook. Zij ging zingen en ik werd stil. Heel erg stil en heel erg lang. Ik kreeg het ook erg koud. Het was later op de dag onwaarschijnlijk warm voor de tijd van het jaar, maar ik moest meerdere truien dragen en vol in de zon liggen om warm te worden.

Er komen steeds meer mensen naar ons huis. Een grote kring mensen in de tuin die koffie drinken. Volgens mij is het best gezellig, maar ik kan me niet herinneren dat ik bij de gesprekken betrokken ben. Ik heb het koud. Om de beurt gaan de mensen naar boven waar mijn vader op bed ligt.

Ook het bier komt op tafel. En er wordt gegeten. Bizar dat die dingen gewoon doorgaan. Mijn gevoelens en gedachten staan in de stopstand. Ik ben er wel, maar ik doe niet mee.

In de loop van de middag komt er iemand van de begrafenisonderneming (Monuta). Het is een aardige man en hij helpt ons om dingen die er geregeld moeten worden op een rijtje te zetten. Gek dat je op zo’n dag al beslissingen moet nemen en nog gekker dat dat ook lukt.

In de loop van de dagen kom ik wel iets meer tot leven. Ik kan weer warmte voelen en soms ook lachen. Ik zie vreselijk op tegen de begrafenis. Al die mensen. Honderden mensen die ik allemaal een handje moet geven. Ik heb er nachtmerries van en die houden nog lang aan. Het meest bizarre van die dag is dat alle vlaggen uithangen. Het is stralend weer en het is Koninginnedag… 30 april.

Miriam van Ommeren is psycholoog en haptotherapeut.

Haar vader overleed toen zij 25 jaar was. Miriam is gespecialiseerd in rouwverwerking en heeft een haptonomiepraktijk ‘Groeiconsult’.

Wil je meer weten over omgaan met verlies? Lees dan verder op de
website van Monuta waar deze column werd geplaatst.

Lees ook:
Publicatie:
Snelcursus Nee-zeggen

Column: Omgaan met
verlies

Column:
Verwerken, doe ik het wel goed

Column: Het bericht

Haptonomie en Het bericht.