Toen mijn vader overleden was, moest ik al vrij snel weer tentamens maken voor mijn studie psychologie. Dat lukte niet zo gemakkelijk, omdat ik met mijn hoofd bij heel andere dingen was. En ik zat vooral in een heel raar gevoel, wat ik toen nog niet herkende als rouw. Ik leefde gewoon door en deed de dingen die ik moest doen; studeren en tentamens maken en met vrienden afspreken. Ik ging naar de huisarts om hulp. En ik verwachtte dat ik wel pillen zou krijgen om mijn hoofd leger te maken. Betablokkers of zo iets…… Maar nee hoor! Dat wilde mijn huisarts niet voorschrijven. Ze stuurde me in 1993 naar HAPTONOMIE. Daar had ik nog nooit van gehoord. En ik vond het toen trouwens ook een vrij stomme actie van haar. Ik had acute hulp nodig en ik zag niet dat een haptonoom mij dat in korte tijd zou kunnen geven. Terecht! Want een haptonoom is geen tijdstovenaar. Haptonomie is het proces van leren voelen en dat kost tijd. Ik was in die tijd 25.

Ik heb in mijn leven van jongs af aan veel meegemaakt. Vanaf mijn geboorte ben ik opgegroeid in een gezin waar heel veel spanning en angst was. Mijn vader was ziek, maar met zn allen wisten we niet hoe we daarmee om moesten gaan. Mijn ouders wisten niet hoe ze over de gevoelens die er speelden moesten praten. En vanuit het ziekenhuis werd er geen begeleiding gegeven op dat vlak. Mijn vader werd technisch wel goed begeleid, maar praten over problemen in het gezin was in die tijd nog niet aan de orde. We liepen dan ook allemaal op eieren met elkaar en niets werd uitgesproken. Mijn vader zat opgesloten in zichzelf met zijn eigen problemen en verdriet. En ik kan me niet herinneren dat ik er ooit naar gevraagd heb. Brrrr!

Heel gek en verdrietig om daar achteraf op terug te kijken. Wat hadden we veel aan een haptotherapeut gehad vroeger. Iemand die om zou kunnen gaan met de gevoelens die we allemaal voelen, maar die we wegstopten en negeerden. Wat had ik in die tijd graag handvatten gehad om met mn vader in contact te komen. Iedereen leefde op gevoelsniveau geïsoleerd van elkaar. En alhoewel we allemaal heel veel van elkaar hielden en houden, was ons gedrag heel beperkt en afgebakend. Nu zou ik ons gedrag heel rationeel noemen. Doen wat er moest gebeuren. Thats IT!

Maar na zijn overlijden stuurde de huisarts me dus naar de haptonoom. Ik ging en ik kon er niets mee. Ik kon als student psychologie niets begrijpen van de gevoelsvragen die de haptonoom stelde. Ik moest verwoorden wat ik voelde en op een bal zitten. Nou ja! Ik denk dat ik 5x ben geweest en het hele concept van haptonomie is volledig aan mij voorbij gegaan. Ik was er echt niet klaar voor om te gaan voelen, terwijl ik stiekem toch zo gevoelig was.

Ik heb mn studie psychologie goed afgemaakt. Ik ben geslaagd als klinisch en neuropsycholoog en aan het werk gegaan. Aan intelligentie geen gebrek, maar aan gevoel wel. Ik kreeg steeds meer hoofdpijn. En ik ging steeds slechter slapen. Ik kon wel ergens BEGRIJPEN dat het zou komen door wat ik allemaal had meegemaakt en ingeslikt, maar die gevoelens stonden kilometers ver van me af.

Na een aantal jaren als psycholoog te hebben gewerkt, wilde ik me verder ontwikkelen. Ik wilde therapeut worden en mensen gaan helpen met hun problemen, hun gedrag en hun karakters. En wat koos ik? Ik koos de lichaamsgerichte variant van de therapie en wel de haptotherapie. Ik had een soort van arrogantie in me die dacht dat dat gemakkelijk voor me zou zijn. Ik had toch al psychologie gestudeerd? Je raad het al! Het was best pittig om te gaan leren voelen. Het was een super leuke opleiding, maar eigenlijk begreep ik helemaal niet waar het om ging. Pas in het tweede jaar van de opleiding viel plotseling het kwartje. Het gaat helemaal niet om BEGRIJPEN…. het gaat om VOELEN! Ploep! Daar begon het te dagen. VOELEN! IN JE LIJF!

In de haptonomie leer je dus te voelen in je lijf. Je leert je bewuster te worden van wat er zich in je binnenkant afspeelt. Daar waar je in de PSYCHOLogie leert om de psyche te begrijpen (je denken, je ratio), leer je in de haptonomie je denken even aan de kant te zetten en te letten op de signalen van je lijf. Haptonomie betekent letterlijk de leer van het gevoel.

Als haptotherapeut stel ik vragen aan cliënten als:

• Hoe voel je je vandaag? Nu?
• Hoe voelt je hoofd? je buik? je nek? je rug? je billen? je handen? je voeten?
• Waar voel je je leeg? Waar voel je je overvol? Waar voel je niks?
• Hoe voelt een grens? Hoe voelt het als je over je grens heen gaat? Langdurig?
• Hoe voelt het als je bij jezelf bent?
• Hoe voelt boosheid? verdriet? angst? blijheid?
• Kunnen meerdere gevoelens naast elkaar bestaan?
• Hoe praat je over jouw gevoel?
• Hoe praat je over het gevoel van een ander?
• Hoe luister je naar gevoel?
• Hoe reageert jouw lijf als je onder druk komt te staan?

Een haptotherapeut stelt deze vragen keer op keer aan zijn cliënt. Door steeds meer op je gevoel te letten word je dan steeds bewuster van je binnenkant. En leer je er steeds beter mee om te gaan.

Had ik het maar eerder gekund.

Miriam.